اثربخشي نقاشي درماني در ميزان سازگاري اجتماعي و پرخاشگري دانش آموزان دختر دبستاني ناشنوا شهر تهران

مقدمه: با توجه به شيوع بالاي پرخاشگري و مشكلات سازگاري در كودكان ناشنوا، و اثربخشي درمانهاي مبتني بر هنر درماني در اين مشكلات روانشناختي، هدف پژوهش حاضر اثربخشي نقاشي درماني در ميزان سازگاري اجتماعي و پرخاشگري دانش آموزان دختر دبستاني ناشنوا بود. روش: در پژوهش حاضر كه از نوع آزمايشي با گروه كنترل و پيشآزمون و پسآزمون ميباشد، 24 دختر ناشنوا با لحاظ كردن ملاكهاي ورود و به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب گرديدند.نقاشي درماني در 8جلسه به مدت 1ساعت انجام گرديد.در حين اجراي مداخله درماني براي گروه آزمايش، گروه كنترل هيچ نوع مداخله روانشناختي و دارويي را دريافت نكردند، از پرسشنامه هاي پرخاشگري كودكان دبستاني شهيم، 1385 و سازگاري دانش آموزان جهت گرداوري اطلاعات استفاده شد، همچنين از آمار توصيفي و استنباطي شامل تحليل كواريانس براي تجزيه و تحليل اطلاعات استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه نقاشي درماني تاثير معناداري در كاهش مشكلات پرخاشگري كودكان و بهبود سازگاري اجتماعي اين افراد داشته است. نتيجه گيري: با توجه به پژوهش حاضر مبني بر اثربخشي نقاشي درماني در بهبود سازگاري اجتماعي و كاهش مشكلات پرخاشگري دختران ناشنوا، نتايج نشان داد نقاشي درماني تاثير معناداري در كاهش مشكلات پرخاشگري كودكان و بهبود سازگاري اجتماعي اين افراد داشته است.