بررسي سيستم سازه معلق در ساختمان بلند مرتبه جهت طراحي بر اساس مفهوم منطقه گرايي

پديده بلندمرتبه سازي، كه شهرهاي امروز جهان به ويژه شهرهاي بزرگ با آن مواجه هستند، نماد و سمبل معماري مدرن است كه به علت رشد روز افزون جمعيت و پاسخ گويي به كمبود و گراني زمين و مشكلات توسعه افقي شهرها رواج يافته است. متاسفانه اكثر برج هايي كه تا كنون در سطح دنيا ساخته شده اند، با الهام گرفتن از سبك بين الملل، ساختمان هايي فاقد هويت تاريخي و فرهنگي و اقليمي و به طور كلي غير انساني هستند كه با تكيه بر تكنولوژي، استاندارد سازي و استفاده از طراحي هاي مدولار، حس مكان و هويت از آن ها گرفته شده است. از طرفي به نظر كريس ابل و بسياري از نظريه پردازن، راه حل اين بي هويتي در منظقه گرايي است، كه خود آن بر پايه فن آوري واقعي مدرن بوده؛ بر اين اساس با توجه مناسب به خود تكنولوژي مي توان به شرايط پيچيده انساني پاسخ داد. ابتدا اين مقاله به مفهوم و تاريخچه منطقه گرايي پرداخته و درادامه به بررسي سيستم سازه اي معلق در ساختمان هاي بلند مرتبه از بعد سازه و معماري پرداخته و نتيجه اين سيستم را حذف ستون در طبقه همكف و ديد و منظر پيوسته در تراز زمين يافته است. پرسش اصلي و هدف نهايي آن است كه آيا مي توان سيستم سازه اي معلق را روشي مناسب جهت رويكرد منطقه گرايي در طراحي ساختمان بلند معرفي كرد در اين راه با استفاده از مطالعه كتابخانه اي، با راهبرد تحليلي - محتوايي به بررسي مسيله پرداخته. براساس نتايج اين پژوهش استفاده از اين سيستم را پاسخي مناسب جهت رويكرد منطقه گرايي، با توجه به پيوستگي بافت در تراز همكف و در نتيجه پاسخ مناسب به معضل بي فرهنگي و هويتي در ساختمان هاي بلند مرتبه، معرفي مي كند.