بررسي اثر معيار تكنولوژي توسعه شهري در بيابان زايي (بيابان زايي تكنوژنيك) مطالعه موردي: حوزه آبخيز بردخون، بوشهر

بيابان زايي يكي از عوامل تهديدكننده حيات بشري است كه موجب تخريب منابع طبيعيي مي شود . بنابراين شناخت پديده بيابان زايي و عوامل موثر بر تشديد آن براي كشور ما داراي اهميت حياتي مي باشد. براي ارزيابي شدت بيابان زايي، مدلهاي مختلفي ارائه شده است. كه اين روش ها و معيارهاي ارزيابي شدت بيابان زايي در كشورهاي مختلف ، متفاوت مي باشد. لذا انتخاب درست و دقيق معيارها و شاخص ها و روش هاي برآورد مقدار آنها مي تواند نتيجه ارزيابي را تا حد زيادي تحت تاثير قرار دهد. در اين پژوهش، بر اساس مدل IMDPA كه جديدترين روش ارزيابي پتانسيل بيابان زايي در مناطق خشك و نيمه خشك در ايران مي باشد، با بهره گيري از سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS تاثير معيار تكنولوژي توسعه شهري با چهار شاخص در شدت بيابان زايي منطقه بردخون مورد بررسي قرار گر فت. بعد از جداسازي واحدهاي كاري، ارزش عددي هر شاخص براي هر واحد كاري تعيين شد و يك لايه اطلاعاتي براي هر شاخص تهيه، سپس با تلفيق و تعيين ميانگين هندسي يه مربوط به شاخص ها نقشه شدت بيابان زايي منطقه بدست آمد. با توجه به ارزيابي صورت گر فته مشخص شد كه معيار تكنولوژي توسعه شهري با ارزش عددي 1/55 در كلا س متوسط شدت بيابان زايي قرار دارد و همچنين نتايج نشان داد كه 43/30 درصد از كل منطقه مورد مطالعه در كلاس بيابانزايي، 33 درصد در كلاس متوسط و 13/70 درصد در كلاس شديد بيابانزايي قرار دارد.