رابطه اعتماد به نفس و تاب آوري با رضايت از زندگي زنان شاغل شهر آمل

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش پيش بيني كنندگي اعتماد به نفس و تاب آوري با رضايت از زندگي زنان شاغل بوده است. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان شاغل شهر آمل در سال 1397 بود كه از اين ميان 246 نفر به صورت نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شد. داده هاي پژوهش به وسيله پرسشنامه اعتماد به نفس آيزنك ( 1976)، پرسشنامه تابآوري كانر و ديويدسو ) 2003 ( و مقياس رضايت از زندگي داينر (1985) جمع آوري شدند. داده هاي جمع آوري شده به وسيله آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه و SPSS-20 تجزيه و تحليل شد. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد متغيرهاي تاب آوري و اعتماد به نفس توانستند 9 / 34 درصد از پراكندگي رضايت از زندگي زنان شاغل را پيش بيني نمايند ( 05 / 0 > P). همين طور بين اعتماد به نفس و تاب آوري با رضايت از زندگي زنان شاغل رابطه مثبت و معني داري وجود داشته است ( 05 / 0 > P). با توجه به نتايج پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه اعتماد به نفس و خوش بيني در رضايت از زندگي زنان شاغل نقش دارد.