مقايسه مراحل ايزوكپنيك بافري و هيپوكپنيك بيش تهويه‌اي ورزشكاران رشته هاي مختلف ورزشي

آستانه بي‌هوازي شدتي از تمرين است كه اكسيژن مصرفي براي تامين انرژي مورد نياز كافي نباشد و سطح اسيد لاكتيك عضله و خون افزايش پيدا كند. در آزمونهاي ورزشي فزاينده پس از تعيين آستانه‌هاي تنفسي اول و دوم، فاصله بين دو آستانه به عنوان مرحله ايزوكپنيك بافرينگ و از آستانه تنفسي دوم تا پايان آزمون به عنوان مرحله هيپوكپنيك بيش تهويه‌اي در نظر گرفته مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف مقايسه مراحل ايزوكپنيك بافري و هيپوكپنيك بيش تهويه‌اي ورزشكاران رشته‌هاي مختلف ورزشي انجام شد. در اين پژوهش كه به صورت كتابخانه‌اي و مروري انجام گرفت، مقالات متعدد مورد مطالعه و تحليل قرار گرفت. بر اساس بررسي‌ها مي‌توان نتيجه گرفت ‌كه در افراد مختلف به دليل سطح آمادگي و نوع رشته ورزشي ورزشكاران، زمان بروز آستانه‌هاي تنفسي در آزمون فزاينده متفاوتي خواهند داشت و به دنبال آن مدت زمان نسبي مراحل ايزوكپنيك و هيپوكپنيك متفاوتي خواهند داشت و اين موضوع مي‌تواند منشا تحقيقات و مطالعات جديدي در شناسايي پتانسيل بافري ورزشكاران رشته‌هاي مختلف ورزشي و تعيين شدت مناسب برنامه تمريني آن‌ها و در نهايت موجب بهبود عملكرد آن‌ها در مسابقات مهم باشد.