بررسي نقش زنان در قصه‌هاي عاميانه‌ي گيلان بر اساس نظريه‌ي پارسونز

به آثاري كه در آنها تأكيد بر حوادث خارق‌العاده بيشتر از تحول و تكوين شخصيت‌هاست، قصه گفته مي‌شود. قصه‌ها پيرنگي ضعيف و كلي‌گرايانه‌ دارند؛ شكل آنها ساده و ابتدايي است و زبان معمول و رايج زمان در آنها به كار گرفته مي‌شود. با اين حال، از جمله منابع مهمي هستند كه از خلال آنها مي‌توان به مطالعات جامعهشناختي و مردم‌شناختي پرداخت و اطلاعات سودمندي را درباره‌ي طبقات مختلف جامعه به دست آورد. تصوير و جايگاه زن، در اسطوره‌هاي آفرينش، قصه‌ها و آيين‌هاي كهن مردم ايران، زنده و تأثيرگذار است. او نيروي زنده و لايزال به شمار مي‌رفته و از محوريت خاصي در امر خانه و خانواده برخوردار بوده است. در گيلان، به عنوان يكي از كهنترين زيستگاههاي بشر، قصه‌ها از جايگاه خاصي برخوردار هستند و بسياري از ديدگاههاي سياسي و اجتماعي، نگرش‌ها، باورها و اعتقادات ساكنان آن سرزمين در آنها انعكاس يافته‌اند. هدف از اين پژوهش آن است كه با بررسي جايگاه زن در چندين مجموعه از افسانه‌هاي عاميانه‌ي گيلان، دغدغه‌ها، مسائل، توانايي‌ها، و آرزومندي‌هاي وي نمايانده شود و نگاهي كه اهالي اين خِطّه به نقش و جايگاه زن در جامعه دارند، تحليل گردد. تحليل انواع نقش‌ها با بهره‌گيري از ديدگاه پارسونز كه نقشها را بر اساس ميزان مصرف انرژي و اطلاعات به نقش‌هاي«راهبردي»، «بانفوذ»، «كمكي» «عادي» تقسيم مي‌كند، صورت گرفته است.