نسبت حقوق و علوم ورزشي

انسان موجودي اجتماعي مدني طبع است و مهمترين اصل براي او صيانت از ذات است. براي وصول به اين غايت مهم به صورت اجتماعي زيست نموده و در حدود تأمين نيازهاي فردي و جمعي است. دستاوردهاي مختلف علمي، عقلي و تجربي انسان گامي مهم در حفظ حقوق مادي و معنوي اوفراهم نموده است. ماهيت كمال جوئي انسان براي او هم حق ايجاد كرده و هم براي حفظ آن قواعد حقوقي تدوين نموده است. بايستي بين دانش هاي مختلف(مانند علوم ورزشي) و حقوق انساني نوعي تطابق و توازن وجود داشته باشد. اگر از ديد دانشمندان زيست شناسي و بهداشتي هدف اساسي انسان تربيت و رشد جسماني است. از نگاه دانشمندان حقوق هم بايد حقوق بدني و رواني آدميزاد در اين عرصه حفظ شود. بالين اوصاف جنبه جسماني او بسيار مهم بوده و سلامت عاطفي و تعادل شخصيت او بسته به سلامت سازمان .... خصوصاً در مراحل نخستين زندگي بايد به تربيت جسم و بدن او توجه درست و داشتن دانش و فنون ورزشي مسئوليت جدي در اين حوزه با ملاحظه حقوق ثابت انسان دارد. زيرا ضرورت مدني الطبع بودن انسان به خاطر تأمين نيازها است و تأمين نيازها بدون آگاهي به حق و تكليف خود و ديگران ميسور نيست. بنابراين آگاهي به علوم ورزشي و براي حفظ سلامتي به عنوان تكاليف و رسيدن به سلامتي و عافيت به عنوان امتياز و حقوق از سنت هاي جدي و وثيق بين علوم ورزشي و حقوق انساني است