تغيير پاراديمي در جنبش هاي اجتماعي در ايران عصر جمهوري اسلامي ايران: از جنبش مدني به جنبش نان

در طي دو سال اخير شاهد بروز ناآرامي ها و اعتراض هاي نسبتاً گسترده و دامنه داري بوده ايم كه حاكي از نوعي تحول در حوزۀ مسائل اجتماعي(به طور اعم) جامعۀ ايران است. تداوم اين كنش هاي اعتراضي، حجم، ميزان مشاركت و مطالبات آن ها بيان گر وجود بحران يا بحران هاي اجتماعي در سطوح مختلف جامعه و نوعي جنبش ريشه دار و عميق است. مسئلۀ اين مقاله كاوش در خصوص؛ بررسي نسبت اين كنش هاي اعتراضي با تحولات و كنش هاي اجتماعي در ايران پس از انقلاب و نيز بررسي ريشه هاي شكل گيري اين كنش هاي اعتراضي است. براي بررسي موضوع فوق از سه دسته از نظريه ها؛ شكاف هاي اجتماعي، بحران هاي اجتماعي و جنبش هاي اجتماعي استفاده شده است. روش گردآوري داده ها اسنادي و روش تحليل داده ها تحليل انتقادي سياست هاي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي(بررسي انتقادي توالي تاريخي رخداد ها) است. نتايج حاصل از پژوهش حاكي از نوعي چرخش پارادايمي در جنبش هاي اجتماعي در ايران از: جنبش مدني- سياسي به جنبش معيشتي و نان است كه به نظر مي رسد داراي ريشه هاي اقتصادي، سياسي، اجتماعي، و فرهنگي گسترده اي بوده و نوعي پرادايم شيفت معكوس اتفاق افتاده است.