نقش معماري بومي در توسعه آرامگاه هاي زيارتي در بافت هاي فرسوده شهري- نمونه موردي آرامگاه علي ابن مهزيار در محله عامري اهواز

امروزه حفاظت و توسعه اماكن مذهبي و زيارتي به دليل نقش و اهميت آنها در فضاهاي شهري و قرارگيري اغلب آنها در بافت هاي فرسوده، يكي از مسائل بسيار مهم در توسعه شهري مي باشد. آرامگاه علي ابن مهزيار مهمترين بناي تاريخي و مذهبي شهر اهواز است كه به دليل فرسوده بودن و قرار گيري در يكي از بافت هاي فرسوده شهري، دچار مشكلاتي از جمله عدم جذب و رضايت مناسب گردشگر مذهبي شده است. توسعه و احياء اين بنا مي تواند علاوه بر حفظ آن بعنوان يك اثر ميراث فرهنگي باعث كمك به توسعه گردشگري مذهبي و به طبع آن، كمك به بهبود اوضاع اقتصادي، امنيتي، اجتماعي و فرهنگي منطقه گردد. يكي از مسائل بسيار مهم در اين فرآيند توسعه و احياء اينگونه باناها و بافت ها، توجه و بهره گيري از معماري بومي منطقه مي باشد؛ زيراكه اين معماري يكي از مظاهر و نمادهاي بسيار مهم فرهنگ بومي، مي تواند در جهت احياء و حفظ ارزش هاي بومي منطقه تأثيرگذار باشد. در اين مقاله به بررسي نقش معماري بومي در طراحي و توسعه اينگونه بناها در بافت هاي فرسوده شهري پرداخته شده است. فرايند حاكم بر تحقيق توصيفي- تحليلي است كه روش جمع آوري داده هاي آن بصورت كتابخانه اي مي باشد. در ابتدا به ارائه مباني نظري ادبيات موضوع، مطالعه نمونه موردي و راهبردهاي معماري بومي در طراحي و توسعه آن پرداخته شده است كه در انتها با ارائه يك طرح پيشنهادي، و نتيجه گيري از موضوع به پايان مي رسد.