پژوهشي بر دستبافته هاي عهد ساساني

پژوهش هاي باستان شناسي نشان مي دهد كه بافندگي از نخستين حرف ههاي صنعتي و حتي از سفالگري قديمي تر است و ساكنان فلات ايران از اولين ابداع كنندگان اين فن بودند. از سده سوم تا هفتم ميلادي، بافندگي ايران به دليل داشتن كيفيت و نق شهاي پرشكوه و رنگي شفاف ممتاز بود. كشف پارچه هاي ايراني در تاكستان چين، ژاپن، فرانسه، قفقاز و ايتاليا و همچنين مصر اين ادعا را ثابت مي كند. نقوش مورداستفاده در پارچ هها، نگاره هايي آميخته با تصاوير جنگاوري و شكار بود كه موردپسند فرمانروايان صدر اسلام و اروپاي قرون وسطي قرار گرفت و ميراث ساساني كه مبتني بر مقام پادشاهي و شمايل گري بود يك باره سراسر جهان را فراگرفت و تا 5 قرن پس از انقراض اين سلسله باقي ماند. طرح بافتهها شامل طرحهاي هندسي، اشكال جانوران، پرندگان، گل، گياه و موجودات اسطوره اي بوده كه هم در اين دوره در بافت پارچه ها استفاده مي شد هم مي توان در دوره اسلامي مشاهده نمود. از مراجع معتبر براي بررسي پارچه ها و لباس هاي ساساني مي توان به طاق بستان، نقاشي ديواري هاي محوطه افراسياب و سن گنگاره ها نام برد. شهرهاي شوش، شوشتر و جندي شاپور در خوزستان و همچنين شهرري در زمان ساسانيان داراي بزرگ ترين و مهم ترين كارخانه هاي بافندگي بودند. اين پژوهش به بررسي دستبافته هايي دوره ساساني، از منظر ماهيت، طرح پردازي و سبك پرداخته است.