مقدمه اي بر ژئومورفولوژي

ژئومورفولوژي (Geomorphology) يكي از شاخه هاي جغرافياي طبيعي است كه موضوع آن شناخت اشكال ناهمواريهاي پوسته زمين مي باشد. محدوده مطالعات ژئومورفولوژي؛ سطح تماس بين ليتوسفر(سنگ كره) و اتمسفراست كه از يك طرف تحت تأثير نيروهاي دروني زمين قرار داشته و از طرف ديگر، نيروهاي بيروني يعني فرسايش(كه منشاء آن در هيدروسفر و اتمسفر است) اثرات خود را بر آن اعمال مي دارند. رشتۀ ژئومورفولوژي حاصل دو رشتۀ جغرافيا و زمين‌شناسي است كه در سال 1958 با عنوان مطاالعات كواترنري از زمين‌شناسي مستقل شد. ژئومورفولوژي بعد از ارائۀ نظريۀ تكامل است كه حالت پارادايمي به خود مي‌گيرد. بدر نهايت افرادي همچون هك، هورتون و استرالر زمينه را فراهم كردند تا اينكه در سال 1962 چورلي ژئومورفولوژي را وارد مرحلۀ سيستمي كرد. كاربردهاي متعددي براي ژئومورفولوژي وجوددارد كه ازمهمترين آنها مي توان به:كاربرد دربرنامه ريزي محيطي، استفاده ازژئومورفولوژي در راهسازي؛ توسعه و عمران روستايي؛ جلوگيري از حوادث و بلاياي طبيعي مانند سيلاب و زمين لغزه؛ مكان يابي سدها؛ شهرها و هوا فضا و كشاورزي و مواردي ديگر اشاره كرد. دقت زياد GPS از مزاياي علم ژئومورفولوژي است.