بررسي تأثير شوري آب آبياري بر تجمع سديم، پتاسيم و كلر در گياه كينوا

ايران كشوري است كه با افزايش روزافزون جمعيت و با افزايش تقاضا براي غذا مواجه شده است. با توجه به وضعيت اقليمي و جغرافيايي كشور و عواملي مانند تغيير اقليم، محدوديت آبي و وجود خاك‌هايي با محدوديت شوري و حاصلخيزي كم كشت گياهان سازگار با چنين شرايطي از مهم‌ترين راهكار‌هاي رسيدن به امنيت غذايي در كشور به شمار ‌رود. در اين تحقيق تأثير شوري آب آبياري در 6 سطح شوري آب آبياري (شاهد، 3، 6، 9، 12، 15 دسي‌زيمنس بر متر) به صورت طرح پايه كاملاً تصادفي و در 3 تكرار بر روي گياه كينوا (رقم Gize 1) در ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ تحقيقاتي داﻧﺸﮑﺪه ﮐﺸﺎورزي داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺎﻫﺪ مورد بررسي قرار گرفت. نتايج تجزيه واريانس نشان داد كه بين صفات مورد مطالعه تفاوت معني‌داري (01/0P≤) وجود دارد. افزايش شوري آب آبياري تا 15 دسي‌زيمنس بر متر به ترتيب باعث افزايش 10 و 46 درصدي سديم و كلر و كاهش 6 و 16 درصدي پتاسيم و نسبت پتاسيم به سديم نسبت به شاهد شد. با توجه به نتايج اين تحقيق و اينكه هدايت الكتريكي عصاره گل اشباع در شوري آب آبياري 15 دسي‌زيمنس بر متر،5±46/37 دسي‌زيمنس بر متر بود، مي‌توان گفت كه گياه كينوا به عنوان يكگياهمقاوم به شوري به شمار آيد.