بررسي تاثير ميزان رس، شن، شن خيلي ريزوسيلت برضريب فرسايش پذيري در كاربري هاي مختلف اراضي در منطقه زيدشت استان البرز

در دهه هاي اخير افزايش جمعيت انسان بر روي كره زمين،نياز به توليدات كشاورزي و دامي به صورت هشدار دهنده اي افزايش يافته و موجب استفاده زياد و غير اصولي از منابع طبيعي از جمله آب و خاك،بدون توجه به قابليت و توان توليد آنها و نهايتا موجب تخريب شديد آنها گرديده است.فرسايش پذيري بيان كيفي و كمي حساسيت ذاتي يك خاك معين به جدا شدن و انتقال توسط باران و رواناب مي باشد.در تحقيق حاضر با استفاده از نموگراف ويشماير و معادله مربوطه،وضعيت فرسايش پذيري خاك هاي منطقه زيدشت استان البرز از نظر ميزان رس،شن و شن خيلي ريز در كاربري هاي اراضي مختلف مورد ارزيابي قرار گرفت.ابتدا سه كلاس شيب8_3 ،18_8 ، 40_18 درصد در واحد هاي كاربري ارضي شامل مرتع،كشت ديم،كشت آبي انتخاب و نمونه هاي خاك با سه تكرار جمع آوري گرديد.نمونه هاي جهت بررسي دانه بندي و بافت خاك مورد استفاده قرار گرفتند.به طور كلي نتايج حاكي از ايناست كه رس و شن معمولا فرسايش پذيري خاك را كاهش مي دهند.ذرات رسي به دليل خاصيت چسبندگي ذرات باعث كاهش ميزان فرسايش پذيري در كاربري مرتع در شيب هاي پايين گرديد.ذرات شن به دليل درشتي و افزايش نفوذ پذيري باعث كاهش ميزان فرسايش پذيري خاك در شيب هاي بالاتر كاربري كشت ديم مي شود.ذرات سيلت به دليل عدم چسبندگي فرسايش پذيري را افزايش مي دهد كه در كاربري كشت آبي اين حالت بيشتر شده.