تاثير زمين شناسي بر ژئومورفولوژي رودخانه مئاندري زاينده رود (مطالعه موردي از سد زاينده رود تا پل زمانخان)

مسير و شكل رودخانه هاي طبيعي پاسخي به دبي و بار رسوبي رودخانه است.ورودي هاي آب و رسوب به كانال رودخانه در طول زمان ثابت نيست و بوسيله آب و هوا،عوارض زمين،زمين شناسي و ويژگي هاي هيدرولوژيكي حوضه،كنترل مي شود.در اين مطالعه عوامل موثر بر تشكيل رودخانه مئاندري زاينده رود مورد بررسي قرار گرفته است.بررسي هاي صحرايي و مطالعه نقشه ها و گزارشات زمين شناسي نشان مي دهد كه حوزه رودخانه زاينده در اين بازه مورد مطالعه بين دو گسل اصلي منطقه محصور مي باشد. اين دو گسل كه هر دو تراستي هستند داراي راستاي شمال غرب و جنوب شرق بوده كه يكي از آنها گسل دالان در شمال شرقي و ديگري گسل بن در جنوب غربي رودخانه قرار گرفته اند.فعال شدن اين دو گسل بزرگ و مهم در منطقه سبب بالا آمدگي منطقه و افزايش شدت توپوگرافي شده است.اين افزايش شدت توپوگرافي ،افزايش شيب و تشديد عمل حفر بستر را بدنبال داشته است.