ارتباط بين خودكارآمدي و شاخص توده بدن با انگيزه براي ورزش در بين دانشجويان دختر غير ورزشكار دانشگاه پيام نور كوهدشت

زمينه و هدف: تحقيق حاضر باهدف بررسي ارتباط بين خودكارآمدي و شاخص توده بدن با انگيزه براي ورزش در بين دانشجويان دختر غير ورزشكار دانشگاه پيام نور مركز كوهدشت در سال تحصيلي 97-96 انجام گرفته شد. روش كار: جامعه آماري پژوهش شامل دانشجويان دختر غيرورزشكار دانشگاه پيام نور مركز كوهدشت به تعداد 80 نفر در صورت تمايل و شرط ورزشكار نبودن در جامعه آماري شركت داده شده اند و بعنوان نمونه انتخاب شده اند. براي گردآوري داده هاي پژوهش با توجه به موضوع پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد خودكارآمدي شرر و آدامز(1983)و پرسشنامه استاندارد انگيزه هاي ورزش ماركلند و اينگلديو(1997) استفاده شده است. پس از جمع آوري پرسشنامه هاي مورد نظر داده ها توسط نرم افزار آماري SPSS23 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج پژوهش نشان مي دهد كه كه بين خودكارآمدي با انگيزه مراقبت از بيماري و بين شاخص توده بدن با انگيزه كنترل وزن و انگيزه دوري از بيماري رابطه مثبت و معني داري وجود دارد، همچنين بين انگيزه براي ورزش با انگيزه دوري از بيماري، شادابي، ظاهر بدني، پذيرش اجتماعي، كنترل فشار رواني، تندرستي مثبت، قدرت و استقامت، لذت پيوند جويي گروهي، رقابت طلبي، چابكي و جسارت طلبي رابطه مثبت و معني داري وجود دارد. نتيجه گيري: براي افزايش سطح خودكارآمدي افراد با روش هاي علمي و با استفاده از نظر كارشناسان مربوط به در جهت گسترش سطح ورزش و انگيزه افراد به ورزش و فعاليت هاي جسماني گام مؤثري برداشته و بدينوسيله موجبات سلامتي جامعه، پيشگيري از بيماري و كاهش هزينه هاي خانواده، جامعه، نهادهاي اجتماعي و دولتي را فراهم آورند.