بررسي وابستگي و حساسيت نتايج بهينه سازي پلاريمتريك شاخص پراكندگي دامنه نسبت به پارامترهاي بردار مكانيزم پراكنش در داده¬هاي پلاريمتري دوگانه سنجنده SENTINEL1-A

تداخل‌سنجي راداري پلاريمتريك مبتني بر پراكنش‌گرهاي دائمي يك تكنيك موثر در افزايش تراكم و كيفيت فاز پيكسل‌هاي پراكنش‌گر دائمي مي‌باشد. اين تكنيك بر اساس بهينه‌سازي پلاريمتريك كانال‌هاي پلاريمتريك را با يكديگر تركيب كرده و كانال بهينه‌اي را توليد مي¬كند كه در آن تراكم و كيفيت فاز پيكسل‌هاي پراكنش‌گر دائمي نسبت به كانال‌هاي خطي افزايش پيدا كند. در هر پيكسل اين كانال بهينه، بردار مكانيزم پراكنشي كه منجر به بهينه¬ترين مقدار از تابع هدف مسئله بهينه¬سازي شود به عنوان بردار مكانيزم پراكنش بهينه انتخاب مي¬شود. بردار مكانيزم پراكنش در داده¬هاي پلاريمتري خود شامل پارامترهايي است كه پاسخ بهينه و زمان انجام محاسبات در فرايند بهينه¬سازي پلاريمتريك كاملا وابسته به انتخاب گام تغييرات اين پارامترها مي¬باشد. بنابراين انتخاب گام تغييرات مناسب اين پارامترها براي مديريت زمان محاسبات و كسب نتايج مطلوب نيازمند بررسي كامل اين وابستگي و حساسيت است. هدف اصلي ما در اين تحقيق بررسي وابستگي و حساسيت نتايج بهينه¬سازي پلاريمتريك شاخص پراكندگي دامنه نسبت به پارامترهاي بردار مكانيزم پراكنش در داده¬هاي پلاريمتري دوگانه سنجنده Sentinel1-A است. ما اين وابستگي را از سه ديدگاه مختلف با استفاده از 25 تصوير پلاريمتري دوگانه سنجنده Sentinel1-A مورد بررسي قرار داديم. نتايج حاصل از هر سه ديدگاه نشان داد افزايش تراكم پيكسل‌هاي پراكنش‌گر دائمي در بهينه¬سازي پلاريمتريك به پارامتر تغيير مكانيزم نسبت به پارامتر جهت¬گيري تارگت حساسيت و وابستگي بيشتري دارد. در حالي¬كه از نظر زمان محاسبات اين وابستگي نسبت به پارامتر جهت¬گيري بيشتر است.