رقابت‌پذيري و پايداري شهرها در عصر جهاني شدن

رقابت پذيري و تقويت مزيت هاي رقابتي تبديل به گفتمان غالب توسعه اقتصادي در دهه هاي گذشته شده است. اين گفتمان مسلط تحت تأثير اقتصاد نئوليبرال در تمام كشورهاي دنيا با شدت متفاوت در حال حاكم شدن است. اين مقاله مروري با بررسي ادبيات رقابت پذيري به بررسي اين مفهوم در سطح جهاني و همچنين در ايران پرداخته است. مرور تعاريف رقابت پذيري و الگوهاي اصلي براي ارتقاء سطح رقابت پذيري شهرها نشان مي دهد كه از لحاظ تعاريف، اتفاق نظر بين انديشمندان از لحاظ تعريف و مفهوم رقابت پذيري وجود ندارد. همچنين نتايج تحقيق نشان مي دهد كه از لحاظ پايداري نيز، رقابت پذيري با اصول توسعه پايدار مطابقت ندارد. بطوريكه هم در تعاريف و هم در مدل هاي ارائه شده، همچنانكه لو و هيلير معتقد هستند از طريق غايب سازي و غيريت سازي، محيط زيست به فراموشي سپرده مي شود. همچنين نمي توان بطور كلي از مدلي جامع براي شهرهاي جهان سخن گفت، زيرا كه مزيت هاي رقابتي در زمان و مكان ها مختلف بوده و متناسب با شرايط زماني و مكاني اهميت متفاوتي پيدا مي كنند. مرور شرايط ايران نشان مي دهد كه با توجه به شرايط محيط زيستي ايران، اين عامل در حال حاضر و همچنين در آينده نقش بيشتري در ارتقاء و يا كاهش رقابت پذيري شهرهاي ايران ايفاء خواهد كرد.