تدوين شاخص‌هاي «تاب‌آوري اجتماعي» در چهارچوب ابعاد طراحي شهري به منظور كاربست در بازطراحي محله‌هاي شهري

تاب‌آوري اجتماعي، يكي از ابعاد تاب‌آوري است كه به توان بازگشت يك اجتماع به وضعيت عادي حيات پس از بحران اشاره دارد. ارزيابي ميزان آن، مي‌تواند نشان‌گر ميزان آمادگي اجتماعي يك شهر براي گذار از شرايط بحراني باشد. طراحي شهري به عنوان حرفه و رشته‌اي كه دغدغه اصلي آن كيفيت محيطي در شهر و فضاهاي شهري است، به ابعاد اجتماعي شهر و ارتقاء كيفيت‌هاي اجتماعي نيز توجه دارد. محله و اجتماع محلي دو مقياس اصلي هدف در طراحي شهري است كه به نظر مي‌رسد طراحي و برنامه‌ريزي به منظور ارتقاء «تاب‌آوري اجتماعي» نيز در اين مقياس معنادار باشد. اين پژوهش در پي تدوين شاخص‌هاي «تاب‌آوري» اجتماعي و شاخص‌هاي شهرسازانه آن در قالب ابعاد طراحي شهري است. هدف از آن، يافتن چهارچوبي به منظور استفاده در طرح‌ و برنامه‌هاي شهري در مقياس «محله» است. رويكرد پژوهش، تفسيرگرايي بوده و پس از جمع‌آوري داده‌هاي كتابخانه‌اي، از تحليل محتواي كيفي به منظور تحليل داده‌ها استفاده شده است. 177 شاخص اوليه حاصل از مرور منابع، در دو مرحله پالايش گرديده و در نهايت در قالب چارچوب ارائه شده، تعداد 21 شاخص‌ تاب‌آوري اجتماعي به منظور كاربست در حوزه دانشي و حرفه‌اي طراحي شهري در قالب شش ‌بعد عملكردي، بصري، اجتماعي، ادراكي، ريخت‌شناسي و زمان دسته‎بندي و اصول كاربست هر يك تبيين شده است