آشكارسازي تغييرات پوشش و كاربري اراضي شهري با استفاده از سنجش از دور

شناخت پويايي تغييرات مكاني و زماني فضاهاي سبز شهري به طور كمي، پيش نياز برنامه ريزي و مديريت محيط و منظر شهري مي باشد. در اين پژوهش به منظور شناخت تغييرات و وضعيت پويايي زماني و توزيع مكاني فضاي سبز مناطق 22 گانه شهر تهران به صورت كمي از تكنيك سنجش از دور استفاده شد. براي اين منظور به مقايسه تغييرات فضاي سبز مناطق در دو بازه زماني 1985 و 2015 با كمك تصاوير سنجنده TM و ETM+ پرداخته شد. نقشه طبقه بندي كاربري اراضي شهري از طريق توسعه يك مدل مبتني بر درخت تصميم گيري DT تهيه شد. در اين مدل از شاخص هاي گياهي(NDVI)، شاخص ساخت و ساز(NDBI) و حد آستانه براي تشخيص فضاي سبز و فضاهاي ساخت و ساز شده استفاده گرديد و پس از تهيه نقشه كاربري اراضي دقت طبقه بندي محاسبه گرديد. براي آشكارسازي پوشش اراضي ، عمليات پردازش بر روي تصاوير ماهواره اي در سه مرحله پيش پردازش، پردازش و پس پردازش انجام شد. نتايج نشان داد كه طي مقايسه دو دوره زماني، فضاهاي سبز در حال كاهش مي باشند كه تراكم فضاهاي سبز در سال 1985 با مساحت 9556/47 كيلومترمربع معادل 467/3 درصد به مساحت 0775/44 كيلومتر مربع معادل 187/3 درصد در سال 2015 رسيده است، همچنين براساس تحليل هاي صورت گرفته، ، منطقه 1 كمترين سطح كاهش و منطقه 22 بيشترين سطح كاهش فضاي سبز را طي دوره زماني مذكور دارند.