اثربخشي آموزش رفتارهاي ارتقاء دهنده سبك زندگي در افرادنابيناي با شاخص BMI بالا

مقدمه: به دليل فقدان قوه بينايي و نبود امكاناتي ويژه براي نابينايان،اين افراد به سختي مي توانند در جامعه تردد داشته باشند كه اين امرباعث بروز دچار انواع اختلالات جسمي وروحي مي شوند.هدف از اين پژوهش بررسي اثر بخشي آموزش رفتارهاي ارتقاء دهنده سبك زندگي در افرادنابيناي با شاخص BMI بالا در شهر تهران مي باشد. روش پژوهش: اين مطالعه مداخله اي آزمايش و كنترل بود كه جامعه آماري شامل كليه افراد نابيناي مرد و زن بين سنين 50تا20سال در شهر تهران به تعداد 850 نفر مي باشدكه به روش نمونه گيري در دسترس 60نفر(دوگروه كنترل وآزمايش هركدام 30نفر)كه شاخص BMI بالا دارندانتخاب شده بودند اجرا شد. قبل از اجراي مداخله دو گروه پرسش نامه استاندارد نيمرخ رفتارهاي ارتقاء دهنده سلامتي (HPLP II ) را تكميل كردند و دو ماه پس از اجراي مداخله، هر دو گروه همان پرسش نامه را تكميل كردند. يافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي t وChi- square تجزيه و تحليل شدند يافته ها: ميانگين و انحراف معيار سن در دو گروه آزمايش و كنترل به ترتيب 9/7±95/20 و 2/9±51/50 مي باشد كه پس از مداخله آموزشي ميانگين نمره گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل افزايش معناداري را نشان داد(P 0.05) نتيجه گيري: پژوهش نشان مي دهد كه افراد نابينايي كه تحرك ناكافي وتغذيهنامناسب واسترس بالا دارندپتانسيل بالايي براي چاقي مفرط دارند لذا ضرورت دارد تغير سبك زندگي اين افراد با برنامه ريزي در مورد اشتغال،فعاليتهاي مفرح ورزشي لحاظ گردد