مروري بر اهميت ورزش از ديدگاه طب ايراني

مقدمه: درعصر حاضر ورزش به عنوان ضرورتي اجتناب ناپذير براي سلامت بدن و سلامت روان ، مورد توجه قرار گرفته است و نتايج مثبت آن براي تمام گروه هاي سني در مطالعات متعدد ثابت شده است. درطب سنتي ايران نيز ورزش در حفظ تندرستي و سلامت افراد، نقش منحصر بفردي دارد وحتي بر كليه تدابير حفظ سلامتي نيز برتري دارد و براي هر فرد با توجه به وضعيت مزاج و سن و جنس و ديگر عوامل وابسته، ورزشي متناسب پيشنهاد گرديده تا بهترين نتيجه حاصل شود روش بررسي: در اين مقاله كه مطالعه اي مروري پژوهشي است، كتب مرجع طب ايراني بخصوص كتابهاي خلاصه الحكمه، قانون، ذخيره خوارزمشاهى، خفى علائى، يادگار و مفرح القلوب مورد بررسي قرارگرفت و اطلاعات لازم استخراج شده و بازنويسي شد. نتايج وبحث: ورزش را در طب سنتي رياضت گويند و آن حركتي است ارادي كه سبب تنفس سريع وعميق مي گردد و اگر به اعتدال انجام گيرد باعث حفظ بدن از سومزاجها وبيماري ها ميگردد. سبب اينكه ورزش امري ضروري شمرده شده است، اينست كه هيج غذايي يافت نميشود كه تمام وكمال در بدن هضم شود و ناچارا بعد از هضم، فضولات باقي مي ماند وبه مرور زمان اين فضولات به سبب كميت ويا كيفيت در بدن ايجاد بيماري وعفونت وتب ميكنند، پس بهترين كار اينست كه با ورزش، آن را دفع كنند و چون ورزش حرارت غريزي را برمي افروزاند، بزرگترين اصل در تدبير حفظ سلامتي است و هر گاه حرارت غريزى تازه گردد، غذا بهتر هضم مي شود و اندام‏ها استحكام مي يابند و همه نيروهاي بدن، تقويت مي گردد و فضولات تحليل مي پذيرند. بهترين زمان ورزش وقتي است كه غذا هضم شده باشد و اجابت مزاج صورت گرفته باشد. هرگاه در حين ورزش، خستگي پديد آمد و ريزش عرق شروع شد، بايد دست از ورزش كشيد، همچنين ورزش كردن در حالت گرسنگي، براي بدن زيان دارد. نتيجه گيري: ورزش به طريق اعتدال و در وقت و مقدار شايسته وكافي، بزرگترين اصل در تدبير حفظ سلامتي است و باعث حفظ بدن از سومزاجها وبيماري ها ميگردد.