عرفان اسلامي پيام آور صلح

عرفان و صلح چه نسبتي دارند؟ آيا آموزه هاي عرفان اسلامي صرفا به كار خلوت نشيني مي آيد؟ آيا معارف عرفاني براي انسان خسته از خشونت و جدال سخني براي گفتن دارد؟ آيا تجربه هاي زيسته عارفان مسلمان مي تواند به ايجاد صلح و آرامش بين انسان ها و جوامع مدد رسانند؟ آيا مي توان با بيان و ترويج و تبيين انديشه هاي عرفاني ، ظرفيت هاي صلح بين پيروان اديان را ايجاد و تحقق بخشيد؟ كدام آموزه هاي عرفان اسلامي مي تواند به رواج صلح در بين انسانها فارغ از رنگ و نژاد و مليت و مذهب مساعدت نمايد؟ جنبش نظري و اجتماعي و عملي تصوف و عرفان در تاريخ جوامع اسلامي به طور عمومي كاركرد مثبت و قابل اعتنايي در زمينه ايجاد صلح داشته است. آموزه هاي اساسي معرفتي و عملي عرفان و تصوف اسلامي نظير ، خطا بخشي و خطا پوشي ، مدارا ، صبر ، شفقت بر خلق ، تحمل رنج ها به منزله رياضت ، حسن خلق و خوي ، كلام آراسته ، ادب ، مسالمت جويي و آشتي طلبي موجب ايجاد صلح بين اقوام و ملل هستند.بنابر اين دستگاه عرفان نظري و دستگاه عرفان عملي داراي ظرفيت هاي صلح آفرين است. بركت تصوف و عرفان اسلامي ، بركت بخش و حركت آفرين معنوي است و با اعطاي بينش و بصيرت معنوي به انسان ها ، آنان را از مجادلات هفتاد و دو ملتي نجات مي بخشد و بر منهج و سيره محمدي كه مبتني بر انك لعلي خلق عظيم است قويم نگاه مي دارد و صلح حسني را دامن مي زند.عرفان مروج آموزه انسان دوستي است و از لوازم اساسي اين انسان دوستي ، ترويج صلح و مدارا و شفقت بر انسانها است.معارف و شيوه ها و راهكارهاي عرفان و تصوف اسلامي در تاريخ و ادبيات و مكتوبات عرفا نهان است و نياز به طرح و بررسي مجدد دارد.