استقرار صلح مقدمه جهاني شدن عالم بشري

اين مقاله تلاشي است در جهت روشن نمودن اين موضوع كه چگونه از يك طرف شيوع تمايلات جنگجويي و تفوق طلبي ملي و بعضا بين المللي به دليل دستيابي به سلاح هاي اتمي و پيشرفته و از طرف ديگر حركت بسوي همكاريهاي بين المللي كه خواهان طرح نقشه هاي ملي و بين المللي درجهت بهبود وضع گروههاي آسيب ديده/ پذير در سرتا سر جهان است، توانسته چهره روابط سياسي، اقتصادي و اجتماعي جامعه بشري را از قرن بيستم به بعد طوري دگرگون كند كه علائم حركتهاي ملي و جهاني در ايجاد صلح روز بروز واضح تر گردد. اين مقاله ادعا ميكندكه تجارب تاريخي بشرگواهي ميدهدكه حصول صلحي پايدار نمي تواند فقط مبتني برپيمانهاي سياسي ملي و قراردادهاي بين المللي باشد.شايد وقت آن رسيده كه راه حل مسائل مربوط به صلح از مرحله صرفا عملي و اجرايي به سطحي بالاتر يعني توجه به موازين اخلاقي و اصولي ارتقا يابد. اين مقاله همچنين بحث مي كند كه نظم كهنه و فرسوده اي كه حاكم بر روشها و مسالك سياسي است، ناكارآمدي خود را براي تنظيم قوانين بين المللي كه بتواند مقبول عام و قابل اجرا در كشورهاي مختلف باشد بارها به وضوح ثابت كرده است. بنابراين بشر تشنه نظم جديدي است كه مختصاتش بايد بيش از طرحي براي عملي كردن صلح باشد. نظمي كه ريشه اش درفهمي عميق از اصل يگانگي نوع انسان، ايجاد برادري و حسن تفاهم بيشتر، تساوي ميان زن و مرد،دسترسي به آموزش و پرورش مناسب و رايگان و در نهايت نظمي كه رفاه كل را در داشتن حق مسلم سهمي عادلانه از سرانه ملي و بين المللي جستجو مي كند، بيابد.