توسعه پايدار محله اي، نمونه موردي: محله هفت چنار تهران

حدود سه دهه است كه اصول پايداري به عنوان هدفي اساسي در برنامه‌ها و طرح‌هاي توسعه جهاني،منطقه‌اي،ملي و محلي(شهري و روستايي)مورد توجه قرار گرفته است.از اين رو مطالعات متعددي در جهت تبديل مفهوم پايداري به اصول و قواعد يا راهكارهاي‌ مشخص و كاربردي در برنامه‌ريزي‌هاي توسعه شهري صورت گرفته است.اين در حالي است كه جامعه علمي و حرفه‌اي‌ شهرسازي ايران هنوز به مجموعه مدوني از چنين اصول و قواعدي دسترسي ندارد. اين نوشتار سعي دارد تا با پياده كردن و سنجش اصول پايداري در موضعي خاص (محله هفت چنار) گامي در جهت نيل به اين مهم بردارد. با توجه به مولفه هاي مورد بررسي، رويكرد اين پژوهش« توصيفي- تحليلي» است. جمع آوري اطلاعات برپايه كسب آمار و اطلاعات از سازمان هاي مربوطه، مطالعات كتابخانه اي و پرسشنامه مي باشد. بر اساس اين پژوهش مي توان اظهار كرد محله هفت چنار به لحاظ اجتماعي از پايداري مناسبي برخوردار است ولي به لحاظ دسترسي به فضاهاي خدماتي و ظرفيت قابل تحمل محله به شدت با مشكل روبرو است كه آينده اين محله را تهديد مي كند.