مطالعه تطبيقي تجارب بين المللي شدن آموزش عالي در ايران و جهان 2015-2013

همزمان با پديده جهاني شدن و شكل گيري دانش و بازار كار جهاني، ضرورت متحول شدن نظام هاي آموزش عالي و در هم تنيدن كاركردهاي آموزشي، پژوهشي و خدماتي در سطوح محلي، ملي، منطقه ايي و بين امللي مطرح گرديده است. وزارت علوم، تحقيقات و فناوري نيز بر همين مبنا يكي از برنامه هاي محوري خود را بين المللي شدن آموزش عالي و دانشگاه ها قرارداده است. اما بررسي آسيب شناختي وضعيت نظام آموزش عالي ايران در فرايند جهاني شدن حكايت از فاصله زياد تا وضعيت مطلوب دارد از اين روي ضروري است با انجام مطالعات تطبيقي نقاط ضعف و قوت آموزش عالي ايران در فرايند بين المللي شدن آشكار گشته و زمينه جهت استفاده از تجربيات كشورهاي پيشرو در اين زمينه مهيا گردد. لذا هدف از اين مطالعه بررسي تطبيقي وضعيت آموزش عالي ايران در فرايند بين المللي شدن با كشورهاي فعال در اين زمنيه مي باشد. بر اين اساس در اين تحقيق از كاركرد آموزشي آموزش عالي، مولفه تبادل دانشجوي بين المللي و از كاركرد پژوهشي، مولفه هاي مرجعيت علمي، و ديپلماسي علمي مورد بررسي و تطبيق قرار گرفت. اين پژوهش با روش توصيفي تطبيقي و با اتخاذ رويكرد استفاده از بررسي آمار، اسناد، منابع چاپي كتابخانه ايي و الكترونيكي جهت جمع آوري اطلاعات صورت گرفت. نتايج حاكي از آن بود كه آموزش عالي ايران در مقايسه با كشورهاي پيشرو در مولفه انتقال دانشجو به خارج از كشور از وضعيت مناسبي برخوردار است، اما از جهت جذب دانشجوي خارجي بسيار ضعيف مي باشد. همچنين در مولفه هاي ديپلماسي علمي از وضعيت چندان مطلوبي برخوردار نيست، اما از جهت مرجعيت علمي از وضعيت بسيار مناسبي برخوردار است