ارزيابي روش هاي زمين آماري مبتني برGIS براي پهنه بندي مكاني بارش (مطالعه موردي دشت كوهپايه - سگزي)

برآورد توزيع مكاني بارندگي در مقياس هاي زماني مختلف از مراحل اصلي مطالعات منابع آبي به شمار مي رود. موقعيت و تراكم نامناسب ايستگاه هاي باران سنجي ضرورت برآورد داده هاي بارش در نقاط فاقد آمار و تعميم داده هاي نقطه اي به داده هاي منطقه اي را نشان مي دهد. روش هاي زمين آمار از جمله روش هاي تعيين توزيع مكاني بارش است كه با توجه به در نظر گرفتن همبستگي، موقعيت و آرايش مكاني داده هاي نقطه اي، كاربرد گسترده اي يافته اند. در اين تحقيق، ابتدا روند داده هاي بارش سالانه 14 ايستگاه باران سنجي و تبخير سنجي واقع در دشت كوهپايه سگزي اصفهان و اطراف آن در دوره آماري 1388-1370 با آزمون آماري من - كندال، بررسي شده است. سپس، چهار روش عكس فاصله وزني، تابع شعاع محور، كريجينگ و كوكريجينگ براي پهنه بندي بارش سالانه در دشت كوهپايه - سگزي، با شاخص RMSE ارزيابي شده است. نتايج حاصله نشان مي دهد كه روند معني داري در هيچ يك از ايستگاه هاي مطالعاتي وجود ندارد. از ميان روش هاي درون يابي ارزيابي شده نيز روش زمين آماري كو كريجينگ در 58 درصد از سال ها، عملكرد بهتري داشته است. اين شايد به خاطر استفاده از پارامتر ارتفاع ايستگاه هاي مطالعاتي به عنوان متغير كمكي بوده است كه باعث بهبود عملكرد روش كوكريجينگ شده است.