مديريت و بهره وري آب باران در كشاورزي ديم

عمده ترين مصرف منابع آب كشور در بخش كشاورزي است. در نتيجه بيشترين حجم تلفات آب نيز مربوط به اين بخش مي باشد. ايران به عنوان يك كشور در حال توسعه در ناحيه خشك و نيمه خشك جهان قرار گرفته است. خشكي يكي از مهمترين مشكلات توليد گياهان زراعي در مناطق خشك و نيمه خشك جهان نظير ايران مي باشد و مسأله اساسي در اين مناطق كمبود آب است. بنابراين توسعه كشاورزي و توليد پايدار در مناطق خشك و نيمه خشك به افزايش كارايي مصرف آب بستگي دارد. كشاورزي ديم 80 درصد از سطح زير كشت كل كره زمين را به خود اختصاص داده است كه شامل توليد 62 درصد از غذاي اصلي مردم مي باشد. در حال حاضر و در آينده، اهميت چنين كشاورزي خصوصاً در مسئله تغذيه جمعيت جهان به طور روز افزون مورد توجه قرار گرفته است. زراعت ديم داراي خصوصيات متمايز و متفاوتي نسبت به زراعت آبي است. مديريت آب در كشاورزي مناطق ديم مي تواند باعث افزايش 75 درصدي توليد مواد غذايي در جهان شده و در راستاي جلوگيري از گرسنگي شود. با توجه به منابع محدود آب، استفاده بهينه از آن ضروري است. در ايران با توجه به شرايط اقليمي، محدوديت منابع آب و محدوديت اراضي داراي پتانسيل توليد كشت ديم، مديريت تامين و مصرف آب نقش اساسي در توليد به عهده دارد. بر اين اساس، استفاده معقول از آب در كشاورزي نياز به برنامه ريزي و سرمايه گذاري صحيح دارد. بنابراين سرمايه گذاري بر روي روشهاي مديريت آب باران و سامانه هاي استحصال آب باران براي كشت هاي ديم از اهميت بالايي برخوردار مي باشد.