تحليل و بررسي حمل و نقل پايدار شهري با تاكيد بر توسعه حمل ونقل عمومي

با گسترش پديده شهر نشيني، حمل و نقل در شهرها ابعاد گسترده اي به خود گرفته و پاسخگوي نيازهاي ترافيكي مردم در سطح شهرها نيست. اين امر در شهرهاي متوسط و بزرگ دنيا بيشتر نمود داشته و استفاده از سيستم هاي حمل و نقل عمومي جهت جابجايي مردم، امري ضروري به نظر مي رسد. آنچه مسلم است توسعه شبكه حمل ونقل شهري در كلانشهر هاي ايران هم به عنوان مهمترين چالش شهري مطرح بوده است و تهران به عنوان سر آمد كلانشهرهاي ايران، نياز به راهكارهاي اجرايي و تسريع در توسعه شبكه حمل و نقل شهري دارد. افزايش قابل توجه زمان جابجايي، افزايش تصادفات، آلودگي هوا و نزديك شدن ميزان آلودگي هوا به مرزهاي تهديد سلامت انساني، از تبعات سيستم حمل و نقل ناپايدار در مناطق شهري است. به طور حتم پايداري، تنها با ايجاد تغييرات در طراحي، الگوهاي استفاده و مديريت وسايل نقليه حاصل نمي شود بلكه بايد تغييراتي در نحوه تفكر نسبت به شناخت و ارزشيابي راهكارهاي ممكن براي حل مشكلات حمل و نقل ايجاد شود. اين مقاله مفهوم پايداري از سه ديدگاه اقتصادي اجتماعي و زيست محيطي را بررسي مي كند، همچنين به بررسي مهمترين راهكارها در جهت دستيابي به اين هدف يعني توسعه حمل و نقل همگاني و برخي از مهمترين راهكارهاي قابل ارائه در اين زمينه پرداخته شده است.