مقايسه رويكردهاي اتوماتاي سلولي و عامل مبنا در مدلسازي تغييرات كاربري اراضي

مدلسازي پديده هاي مكاني مانند رشد و توسعه پايدار شهري، تغييرات كاربري اراضي و پيش بيني نحوه تغييرات آنها يكي از اهرم هاي موثر در حوزه سياست گذاري هاي شهري، تصميم گيري ها و مديريت منابع طبيعي است، زيرا تغييرات صورت گرفته حاصل تعامل انسان و محيط اطراف خود مي باشد و موجب تأثير بر اكوسيستم و تهديد منابع حياتي مورد نياز انسان مي شود. در ارتباط با مدلسازي تغييرات كاربري اراضي مطالعات متعددي صورت گرفته است. اين مطالعات را مي توان در دو دسته كلي تقسيم بندي كرد. دسته اول مدل هاي كلاسيك بودند كه در فرآيند مدلسازي به جزئيات توجهي نداشتند، انعطاف ناپذير بوده و نتايج آنها به دور از واقعيت بود. به دليل اين كاستي هاي نسل دوم مدل ها با عنوان شبيه سازي هاي مكاني گسترش يافتند. دو نمونه شاخص از اين نسل كه هم اكنون نيز در بسياري از تحقيقات و تصميم گيري ها، به عنوان ابزاري كارآمد مورد استفاده قرار مي گيرد، روشهاي اتوماتاي سلولي و عامل مبنا هستند. هدف اين مقاله، مقايسه عملكرد اين دو روش در زمينه مدلسازي كاربري اراضي است.