رويكردهاي تازه به حالت هاي همدوس تعميم يافته

مفهوم حالت هاي همدوس ابتدا توسط شرودينگر در 1926 هنگام بررسي آن دسته حالت هاي كوانتوم مكانيكي سامانه اي كه از مسير كلاسيك پيروي مي كنند مطرح گرديد. اما شكل گيري نظريه حالت هاي همدوس در 1963 توسط كلاودر ( 1) گلاوبر ( 2) و سودارشان ( 3) در زمينه توصيف كوانتوم اپتيكي پرتوهاي نورهمدوس كه از ليزرها گسيل مي شوند انجام گرفت. در سال گذشته گلاوبر به همين خاطر برنده جايزه نوبل شد.از آن به بعد حالت هاي همدوس تقريباً در اغلب زمينه هاي فيزيك كوانتومي ظاهر شدند كه از آن جمله مي توان به اپتيك كوانتومي ، فيزيك اتمي ، هسته اي ، حالت جامد ، الكتروديناميك كوانتومي ، مسائل كوانتش و پادكوانتش و انتگرال مسير اشاره كرد. به دليل گستردگي كاربرد اين حالت ها مي توان گفت " حالتهاي همدوس زبان سرشتي نظريه كوانتومي اند.