عوامل و موانع تفكر سيستمي در سازمان

تفكر سيستمي نوعي نگاه به نظام آفرينش و پديده هاي آن است؛ اين شيوه تفكر روش شناسي موثري رابراي سيستم هاي اجتماعي فرهنگي در محيط آكنده از آشفتگي و پيچيدگي ارايه ميدهد؛ درتفكر سيستمي فقط به جزييات سيستم نگاه نميشود؛ بلكه هدف اصلي نگاه عميق و كاربردي به چگونگي تعامل بين اجزا و تاثير آن فضاي اطراف و محيط بررسي ميشود.اما يكسري موانع و عواملي وجود دارد كه سبب ميشود تا انسان ها از تفكر سيستمي دور شوند؛ چون تفكر سيستمي تفكري كل نگر است درحالي كه تكيه صرف بر جزء نگري امكان فهم الگوهاي حاكم بر پديده و سيستم را از بين مي برد؛ تمركز بر روي وقايع بخصوص وقايع ناگهاني سبب ميشود تا نتوان به خوبي و راحتي تغييرات دراز مدت را كه در پنهان هستند و در خفاي رخدادهاي قرار دارند درك نكند؛ از اين رو منفي نگري و سرزنش كردن شرايط محيطي تشديد ميشود؛ و انسان خيال ميكند چيزي در بيرون از سيستم سبب بروز مشكلات است؛ درحالي كه تمامي اسباب و علل مسايل در درون سيستم نهفته است .درمقاله ارايه شده كه موانع و عوامل تفكر سيستمي رابررسي ميكند هدف خود را متمركز كرده است بر حول محور دامهاي تفكر كه يكي از آنها تفكر دوگانه است كه در آن انسان با نوعي تحليل ساده انديشانه روبروست و به گفته كارشناسان به نگرش صفر ويك گرفتار ميشود؛ كه اين نگرش صرفا بر اساس پيش فرض ها است و يك سري قالب هاي كليشه اي ذهني و قالب هاي بسته نگه ميدارد.اين شرايط مستعد آن است كه ذهن انسان به مسير اشتباه رهنمون شود و به علايم بيش از علل و يا به جاي آن توجه كند وبه همبستگي ظاهري متغيرها استناد كند؛درحاليكه بين آنها هيچ گونه ارتباط علت و معلولي وجود ندارد؛ تفكرسيستم درقالب كليت و تماميت سيستم ديده ميشود و به اين ترتيب از سطح به عمق و از جزء به كل گذر مي شود.