استعداديابي و شيوه هاي تدريس در مقاطع ابتدايي

در جهان امروز مسئله آموزش و به كار بردن روش تدريس از اهميت ويژ هاي برخوردار است. در پنجاه سال گذشته روش هاي تدريس تغييرات زيادي داشته است. سيست مهاي پيشرفته آموزشي بيشتر بر پايه تعامل با دانش آموزان استقرار يافته اند تا بتوانند عملكرد بهتري فراهم كنند به نحوي كه يادگيري مشاركتي و همكاري گروهي از اهميت بسزايي برخوردار شده است. سيستم آموزش و پرورش در ايران هنوز به صورت ابتدايي باقي مانده است، بنابراين جا دارد تحقيقات و كارهاي بسيار بيشتري انجام شود. بديهي است كه عامل مهم در رشد هر جامعه تعليم و تربيت مي باشد. بنابراين آشنايي اصولي با نحوه طراحي و تدريس مفاهيم آموزشي و استفاده از روش هاي نوين و شيوه هاي آموزش اثربخش توسط مجريان اين حوزه و معلمان، اهميت بسزايي دارد تا در جهت پرورش و استعداديابي گامهاي بلندي برداشته شود. اين رسالت بزرگ را مدارس بر عهده دارند و در مدارس، اين وظيفه را معلمين با رو شهاي تدريس مناسب، برخورد شايسته، همچنين بكارگيري به موقع ساير عوامل مي توانند تحقق بخشند. در اين پژوهش به بررسي اهميت كاربرد رو شهاي تدريس و نقش آنها در پرورش استعداد و كشف آن پرداخته شده است و طرح شهاب معرفي گرديده و در نهايت پيشنهاداتي جهت بهبود كارايي اين طرح ارائه شده است.