بررسي نقش امنيت شهري در توسعه گردشگري شهر تهران: مورد مطالعه منطقه 12

امنيت مقوله اساسي در هر نظام اجتماعي است و مقدمه لازم براي حيات سياسي و اجتماعي دولت‌ها به شمار مي‌آيد. امنيت پيش‌نياز هرگونه توسعه در زمينه‌هاي گوناگون سياسي، اقتصادي و فرهنگي و علمي بوده است. در زمينه گردشگري نيز امنيت مهم‌ترين مولفه اثرگذار در توسعه آن محسوب مي‌شود. پايان نامه حاضر با هدف بررسي نقش امنيت شهري در توسعه گردشگري شهر تهران مطالعه موردي منطقه 12 صورت گرفته است. نوع مطالعه در اين پژوهش، از نظر مسير، توصيفي بوده و از نظر هدف كاربردي است. روش مورد استفاده براي گردآوري اطلاعات نيز، ميداني و اسنادي است. پايايي اين پرسشنامه نيز با استفاده از محاسبه آلفاي كرونباخ مورد بررسي قرار خواهد گرفت. در اين پژوهش جامعه آماري 208 نفر و شامل تمامي گردشگران و بازديد كنندگاني از مراسم آييني پير شاليار كردستان و مراسم زرتشتيان شهر يزد، است.يافته‌هاي حاصل از اين تحقق با نتايج پاره اي از تحقيقات داخلي و خارجي پيشين همخواني و هماهنگي دارد. يافته اول اين تحقيق مبني بر وجود رابطه مثبت بين شاخص محيطي (آسايش بصري، محيطي و فضايي) و توسعه گردشگري با نتايج تحقيقات چندي دارد. از طرفي افزايش سطح امنيت و آسايش بصري، محيطي و فضايي، تأثير مثبتي بر توسعه گردشگري دارد. همچنين رابطه معنادار و مثبتي بين شاخص كاركردي (خوانايي و فراهم بودن فضاي شهري) و توسعه گردشگري وجود دارد. براساس يافته‌ها، شاخص‌هاي چهارگانۀ امنيت شهري، دو مقولۀ مهم «جاذبه» و «امنيت» را در سمت عرضه فراهم مي‌كند كه مؤلفه‌هاي مهمي براي تقاضا هستند. شاخص‌هاي كاركردي و كالبدي (بعد فيزيكي امنيت شهري) همچون خوانايي و فراهم بودن فضاي شهري و نگهداري (حفاظت)در فضاي شهري نيزانرژي لازم براي ابقا و تداوم سيستم گردشگري شهري را در شهر تهران تأمين مي‌كنند.