مقايسه حقوق هنرمندان و مجري در حقوق ايران و كنوانسيون پكن

قبل از تصويب كنوانسيون رم حقوق اجراكنندگان بيشتر در سطح قراردادهاي جمعي و انفرادي حمايت مي شد و پس از آن در سال 1961، گام مهمي براي اعطاي حقوق يكسان مدون در سطح بين المللي، به اجراكنندگان برداشته شد. پس از آن موافقت نامه ي تريپس در سال 1994 با شناسايي ضمانت اجرا براي اجراكنندگان روند حمايت را تسهيل بخشيد. در سال 1996 نيز معاهده ي اجراها و آوانگاشت هاي وايپو حمايت هاي پيشين را به محيط اينترنت تسري داد و حقوق اخلاقي را نيز براي اجراكنندگان پيش بيني كرد. در ارتباط با حمايت از اجراهاي ديداري شنيداري و تثبيت اجرا به صورت ديداري شنيداري مهم ترين گام معاهده ي اجراهاي ديداري شنيداري پكن 2012 مي باشد. wppt و معاهده ي اجراهاي ديداري شنيداري پكن كه نسبت به معاهدات پيش از خود حقوق جامع تري را براي اجراكنندگان پيش بيني كرده اند حقوق پخش راديويي تلويزيوني و مراسله به عموم، حق تثبيت اجرا، براي اجراهاي تثبيت نشده و حقوق مادي تكثير مستقيم يا غيرمستقيم، حق توزيع به عموم، حق اجاره ي تجاري به عموم، حق قابل دسترس كردن از طريق وسايل باسيم يا بي سيم را براي اجراهاي تثبيت شده خود مقرر كرده اند. دو معاهده ي مذكور حقوق اخلاقي سرپرستي اثر و احترام به اجرا را نيز مقرر كرده اند. در حقوق داخلي ايران پيش نويس لايحه ي قانون جامع حمايت از حقوق مالكيت ادبي و هنري و حقوق مرتبط در فصل اول بخش سوم، از اجراكنندگان صراحتا حمايت كرده است. در پيش نويس مذكور حقوق تثبيت اجرا، براي نخستين بار؛ حق پخش راديويي تلويزيوني و ساير صور ارسال عمومي؛ حق تكثير مستقيم يا غيرمستقيم اجراي تثبيت شده؛ حق پخش عمومي اجراي تثبيت شده، از طريق روش هاي انتقال مالكيت؛ حق اجاره ي اجراي تثبيت شده و حق در اختيار عموم قرار دادن براي اجراكنندگان پيش بيني شده است