اثربخشي آموزش خوش‌بيني بر اهمالكاري تحصيلي و بهزيستي روان‌شناختي دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش خوش بيني بر اهمالكاري تحصيلي و بهزيستي روانشناختي و اجتماعي دانش آموزان شهر تهران در سال 1397 بود. روش پژوهش برحسب هدف كاربردي و از نظر گردآوري داده‌ها از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و شمارش تصادفي آزمودني‌ها بود. جامعه آماري شامل كليه‌ي دانش‌آموزان مقطع متوسطه شهر تهران بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه اي تعداد 30 نفر از دانش‌آموزان در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. گروه آزمايش به مدت 7 جلسه 60 دقيقه اي آموزش خوش بيني دريافت كردند و گروه كنترل در ليست انتظار ماندند. به منظور گردآوري اطلاعات از پرسشنامه اهمالكاري سولومون و راث بلوم (1984) و بهزيستي روانشناختي ريف (1980) استفاده شد. هم‌چنين به منظور سنجش روايي از روايي محتوا استفاده شد كه براي اين منظور پرسشنامه به تأييد متخصصين مربوطه رسيد. تجزيه و تحليل اطلاعات به دست آمده از اجراي پرسشنامه ها از طريق نرم افزار SPSS-v22 در دو بخش توصيفي و استنباطي (تحليل كوواريانس) انجام پذيرفت. يافته‌ها نشان داد، آموزش خوش بيني باعث بهبود اهمالكاري تحصيلي در دانش آموزان شده است همچنين آموزش خوش بيني باعث بهبود بهزيستي روانشناختي دانش آموزان شده است. بنابراين به نظر مي‌رسد، آموزش خوش بيني مي‌تواند باعث ارتقا بهزيستي روانشناختي دانش‌آموزان شده و تكنيك‌هاي موثري را براي مقابله با اهمالكاري ارايه كند.