تحول مديريتي و رشد اقتصادي در ساختار ژاپن از ديدگاه اسلامي

Management evolution and economic growth in the structure of Japan from an Islamic point of view

ژاپن، اولين كشور آسيايي است كه در اواخر قرن نوزدهم موفق شد دوره «خيز اقتصادي» را با موفقيت طي كند و در مدت نسبتاً كوتاهي به كشوري قدرتمند و پيشرفته از نظر صنعتي تبديل شود. اما كشورهاي ديگر اين قاره با وجود تمايل و علاقه به پيشرفت و انتقال فناوري و دانش جديد از غرب، نتوانستند همانند همانند ژاپن عمل كنند. نكته جالب آن كه ايران هم زمان با ژاپن حتي مي توان گفت حدود دو دهه پيش از آن، مناسبات گسترده و پيوسته خود را با اروپا آغاز كرد. ژاپن به سبب داشتن آمادگي هاي قبلي موفق شد فناوري و افكار جديد را به سرعت از اروپا و امريكا اخذ و جذب و از نظر قدرت نظامي و اقتصادي خود را قوي كند تا تحت سلطه قدرت هاي بزرگ قرار نگيرد. اما ايران، چين و هند و ساير كشورهاي آسيايي به لحاظ داشتن شرايط تاريخي و جغرافيايي متفاوت با ژاپن و ويژگي هاي فرهنگي ضد توسعه، موفق نشدند تمدن غرب را به خوبي هضم و جذب كنند؛ بنابراين نتوانستند همانند ژاپن در سايه رشد و قدرت اقتصادي خود آمادگي لازم را در مقابل تجاوزات و نفوذ غرب پيدا كنند و در دام استعمار گرفتار نشوند. آنچه باعث پيشرفت و ترقي روزافزون ژاپني ها شده، بي گمان از روحيات فردي و جمعي مردم و اعمال نظام صحيح آموزش و پرورش در اين كشور نشئت گرفته است. در اين مقاله ابتدا به بيان شاخصه هاي كارآمد در ساختار مديريتي ژاپن پرداخته مي شود و بعد از بررسي نقش نظام مديريتي آن به بيان شباهت هاي مديريت اسلامي و مديريت ژاپني براي بهره برداري در ساختار مديريت ايران بيان مي گردد.