تحليل برنامه آموزش مهارت‌هاي اجتماعي به دانش‌آموزان با نيازهاي ويژه در كشورهاي ايران و ژاپن (يك مطالعه تطبيقي)

مهارت هاي اجتماعي رفتارهايي هستند كه به افراد براي كنش متقابل با ديگران كمك مي‌كنند. آموزش مهارت‌هاي اجتماعي، مجموعه اي از راهبردهاست كه هدف آن كمك به دانش‌آموزان براي برقراري و حفظ تعاملات مثبت با ديگران است. اكثر دانش‌آموزان به‌راحتي مهارت‌هاي اجتماعي متناسب با فرهنگشان را بدست مي‌آورند، ولي برخي از دانش‌آموزان با نيازهاي ويژه، يعني دانش‌آموزاني كه از لحاظ ذهني، جسماني، هيجاني و اجتماعي با دانش‌آموزان عادي فرق دارند، نيازمند آموزش ويژه‌ي مهارت‌هاي اجتماعي هستند تا بتوانند آنچه را كه در موقعيت‌هاي اجتماعي مختلف برايشان مناسب است، انتخاب كنند و از آنجا كه يكي از ويژگي‌هاي اغلب دانش‌آموزان با نيازهاي ويژه در برقراري ارتباط اجتماعي، مشكل اجتماعي شدن است، بنابراين آموزش اين مهارت‌ها باعث مي‌شود اين افراد مهارت‌هاي ارتباطي و اجتماعي كافي را كسب كرده و اعتماد به نفس پيدا كنند. بر اين اساس مطالعه حاضر با هدف تحليل برنامه آموزش مهارت‌هاي اجتماعي به دانش‌آموزان با نيازهاي ويژه در كشورهاي ايران و ژاپن انجام گرفت. روش تحقيق، كيفي با راهكار مطالعات كتاب خانه‌اي و به شيوه اسنادي ـ تحليلي بود. حوزه‌ي پژوهش شامل كتاب¬ها، مجلات، اسناد و نوشته‌هاي مرتبط با موضوع تحقيق بود كه جهت نمونه¬گيري و نيز به علت كثرت منابع از مكتوبات چاپي و ديجيتالي كه براي محقق قابل دسترسي بود، استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد، نظام آموزشي ژاپن توجه و سرمايه‌گذاري بيشتري در آموزش مهارت‌هاي اجتماعي به دانش‌آموزان با نيازهاي ويژه به نسبت ايران داشته است و اين دانش‌آموزان همچون ساير دانش‌آموزان پيشرفت‌هاي تحصيلي خود را پشت سر گذاشته‌ و مهارت هاي اجتماعي را فرا گرفته‌اند.