بررسي رابطه بين فرضيه سياسي و نظريه نمايندگي: شواهدي تجربي از بورس اوراق بهادار تهران

مطالعات قبلي نشان دادهاند كه هزينه هاي سياسي اثر منفي بر عملكرد شركت، كيفيت گزارشگري مالي و نظام راهبري شركتي دارند. بنابراين موارد مذكور ميتوانند تعارضهاي نمايندگي را تشديد كنند. از اينرو، در پژوهش حاضر، رابطه بين فرضيه سياسي (هزينه هاي سياسي) و نظريه نمايندگي (هزينه هاي نمايندگي) به صورت تجربي در بورس اوراق بهادار تهران با استفاده از رويكرد الگوسازي معادلات ساختاري مورد بررسي قرار گرفت. هزينه هاي سياسي به كمك متغيرهاي مالكيت دولتي، تراكم كاركنان، اندازة شركت، نرخ مؤثر مالياتي و درجة رقابت در صنعت اندازه گيري ميشود و سنجش هزينه هاي نمايندگي نيز با استفاده از متغيرهاي نرخ بازده داراييها، نسبت بكارگيري داراييها، نسبت هزينه هاي اختياري، نسبت اهرمي و نسبت جريان وجوه نقد آزاد انجام ميگيرد. همچنين، متغيرهاي عمر شركت، فرصتهاي رشد و كيفيت حسابرسي به عنوان متغيرهاي كنترلي، وارد الگوي پژوهش شدند. نمونة پژوهش، مشتمل بر 120 شركت در بازه زماني سالهاي 1382 الي 1395 است. فرضيه پژوهش با استفاده از رويكرد الگوسازي معادلات ساختاري، مورد آزمون قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه با افزايش هزينه هاي سياسي، هزينه هاي نمايندگي افزايش پيدا ميكند.