ادبيات درماني در مثنوي مولانا

هدف اين پژوهش تبيين انديشه هاي نوين ادبيات درماني در مثنوي است .مولانا براي ارشاد مريدانش و اصلاح برخي افكار مردم هم روز گار خود ، دست به خلق و باز سازي قصه هاي آموزنده اي زده است كه از آن زمان تا كنون ، مطالب آن مورد استفاده گروه هاي زيادي از اديبان و روان شناسان قرار گرفته است. مولانا در قصه هاي مثنوي كه با به كار گيري شگرد هاي شاعرانه احساس همدردي انسان را با لحن خاصي را القا مي كند كه جذاب است. در روايت قصه ها ، موشكافي هوشمندانه اي از روحيات انسان ها به تصوير كشيده شده است . محتواي ادبي موجود در مثنوي و غزليات مولانا مي تواند وسيله اي براي معنادار ، شاد و خشنود زندگي كردن باشد . تا به حال شعر و قصه هايي را شنيده يا خوانده ايم كه تأثير عميقي در خود آگاه و نا خود آگاه ما داشته است . پژوهش حاضر با استفاده از «روش توصيفي » نوشته شده و ابزار گرد آوري اطلاعات آن كتاب خانه اي و از طريق فيش برداري بوده است . در پژوهش حاضر مي خواهيم بدانيم ادبيات، خصوصا قصه، چه تأثير مثبتي در درمان ، زدودن غم ها و ايجاد زندگي دل پذير براي انسان دارد. مطالعه ي كتاب پر محتوايي چون مثنوي معنوي به ما مي گويد چگونه افراد جامعه مي توانند با كمك گرفتن از تعاليم ارزشمند اخلاقي ، هويت انساني خود را بهتر دريابند و قصه را نقد حال خود بدانند . انسان ها مي توانند، براي بهتر ساختن زندگي فردي و اجتماعي خود از ادبيات آگاهي بخش و درمان گر بياموزند ؛ تا كاستي هاي فكري و روحيشان اصلاح شود و خصوصيات انساني مجال بروز بهتري پيداكند.