تأثير بازي خودانگيخته در فضاي آزاد بر تعادل، جابه‌جايي و دستكاري كودكان پيش‌دبستاني

هدف: محيط يك عنصر ضروري براي رشد انسان است و كودكان بيشتر از سايرگروه‌هاي سني تحت تأثير محيط قرار دارند. از طرف ديگر، كودكان از طريق بازي دامنۀ وسيعي از مهارت‌هاي حركتي بنيادي جابجايي، دستكاري و پايداري را كسب مي‌كنند و با يك خودپندارۀ مثبت و پايدار، كنترل روان‌تر عضلات را به دست مي‌آورند. با توجه به اهميت رشد حركتي كودكان، پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير بازي خودانگيخته در فضاي آزاد بر تعادل، جابه‌جايي و دستكاري كودكان پيش‌دبستاني انجام شد. روش شناسي: اين پژوهش از نوع شبه‌آزمايشي و با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر از كودكان دختر و پسر در دامنه سني 6-4 ساله شهر تبريز در سال 1397 بودند كه به شيوۀ نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شده و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش جاي‌دهي شدند. گروه‌ اول، گروه فضاي باز بودند كه در مدرسه طبيعت و گروم دوم، گروه فضاي سرپوشيده بودند كه در مهدكودك فعاليت داشتند. هر دو گروه به مدت 12 جلسۀ 4 ساعته تحت مداخله قرارگرفتند. متغير وابسته با استفاده از آزمون رشد حركتي پي بادي اندازه‌گيري شد. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون آماري تحليل واريانس مركب 2 در 2 استفاده شد. يافته‌ها: فعاليت در فضاي باز در پيش و پس آزمون بر تعادل، جابه‌جايي و دستكاري كودكان تأثير معناداري داشته به‌طوري كه 53% از تغييرات در تعادل، 78% از تغييرات در جابه‌جايي و 49% از تغييرات در دستكاري كودكان تحت تأثير فعاليت آن‌ها در فضاي باز طبيعي بود درحالي‌كه فعاليت در فضاي سرپوشيده در تعادل، جابه‌جايي و دستكاري كودكان تأثير معناداري نداشت (05/0≥P). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان استنباط كرد كه محيط اطراف كودكان نقش مهمي در رشد آن‌ها داشته و هر چه‌قدر اين محيط غني‌تر و با رويكرد بازي آزادانه در محيط طبيعي باشد اين تأثيرگذاري به مراتب بيشتر بوده و باعث بهبود رشد حركتي كودكان مي‌شود.