نقش سازمان فضايي و عناصر كالبدي در پايداري زيست محيطي خانه‌هاي قديمي شهر همدان

معماري هر دوره متاثر از عواملي است كه يكي از آنها اقليم منطقه است. از جمله مصداق‌هاي اين تاثيرپذيري مي‌توان به جهت گيري عمومي بافت به سمت جنوب شرق و جنوب اشاره كرد كه در تمام دوره‌ها استمرار داشته است. مفهوم پايداري در معماري اين نيست كه بناهايي خلق كنيم كه فقط عمر زيادي را سپري كنند چون ممكن است يك بنا با عمر چندين صد ساله با نيازهاي زمان حال هماهنگي نداشته باشد. معماري‌هايي را مي‌توان پايدار ناميد كه به نيازهاي زمان حال خود پاسخگو باشد. معماري زيست بومي ايران با هنرمندي استادانه اي انرژي هاي طبيعي را ارج نهاده و در جهت استفاده بهينه از آن ها بسيار خردمندانه و موفق عمل نموده است. به واقع پيشينيان ما گام هاي بلندي در جهت استفاده از فناوري‌هاي بومي در مسير توسعه پايدار برداشته‌اند. هدف اصلي پژوهش حاضر تبيين كيفيت تناسبات و عناصردر خانه‌هاي شهر همدان در جهت پايداري محيطي است. از اينرو سوالي كه مطرح مي شود اين است كه سازماندهي فضايي خانه‌هاي قديمي همدان چه تاثيري در تطبيق شكل گيري خانه‌ها با مفهوم پايداري دارد؟ بنابراين براي ايجاد شالوده‌اي انسجام بخش به ايـن تحقيـق، روش كيفي بصورت توصيفي تحليلي با استفاده از استدلال منطقي و تحليل محتوايي انتخاب و در طـول پروسـه پـژوهش مـورد استفاده قرار گرفته است.