مقايسۀ شاخص هاي خطرپذيري بين كودكان مناطق آسيب پذير و عادي

هدف از پژوهش حاضر كه بخشي از يك مطالعه زمينه يابي بود مقايسه شاخص هاي خطرپذيري بين كودكان مناطق آسيب پذير و مناطق عادي شهر اصفهان بود. در اين پژوهش علي-مقايسه اي شركت‌كنندگان تعداد 57 كودك 7 تا 14 ساله (33 پسر و 24 دختر) ساكن در مناطق آسيب پذير شهر اصفهان بودند كه با تعداد 74 كودك (25 دختر و 49 پسر) ساكن در مناطق عادي شهري مقايسه شدند. ابزار پژوهش شامل آزمون خطرپذيري بادكنكي بود. يافته‌هاي به‌دست‌آمده از تحليل واريانس چندمتغيره نشان دادند كه بين عملكرد كودكان مناطق آسيب پذير با ميانگين سني 78/10 و كودكان مناطق عادي با ميانگين سني 28/10 در هيچ يك از شاخص هاي خطرپذيري شامل ريسك پذيري، حساسيت به پاداش و حساسيت منفي به تنبيه تفاوت معناداري وجود نداشت. نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد كه خطرپذيري به‌عنوان يك گرايش ذاتي براي بروز رفتارهاي آسيب زا، حداقل در بروز آسيب بين كودكان ساكن در مناطق آسيب ديده اجتماعي نقش تأثيرگذاري ايفا نمي كند؛ درواقع كودكان ساكن در مناطق آسيب ديده ذاتاً از كودكان ساير مناطق شهري جسورتر نيستند بلكه به نظر مي رسد بيشتر به‌واسطه نوع محل سكونت و محيط اجتماعي كه در آن پرورش مي يابند مستعد رفتارهاي سازش نايافته در نوجواني و بزرگسالي شوند.