بررسي آزمايشگاهي تاثير شكاف و پره هاي هدايت كننده جريان بر ميزان كاهش عمق آبشستگي اطراف تكيه گاه هاي پل

آبشستگي از زمان گذشته تا كنون نظر بسياري از محققين در زمينه هيدروليك رودخانه را به خود جلب كرده است. آبشستگي به فرم هاي مختلف پايداري سازه هاي هيدروليكي را مورد تهديد و فرسايش قرار مي دهد. يكي از روش هاي كاهش آبشستگي، احداث شكاف و نصب پره در پايه پلها به صورت هم زمان مي با شد. شكاف عبارتست از محفظه اي كه با توجه به ابعاد پايه پل در آن تعبيه مي گردد كه هم زمان پره هايي در اطراف پايه پل و در ارتفاع هاي مشخص نصب مي گردد. وجود شكاف و پره ها در پايه پل مانع از تماس مستقيم جريان پايين رونده در جلوي پايه پل با بستر رودخانه مي گردد و فعاليت گرداب هاي نعل اسبي را تضعيف مي كند. همچنين وجود شكاف و پره هاي انحراف جريان سرعت آبشستگي را كاهش داده و يا به عبارتي زمان شروع آبشستگي را به تاخير مي اندازد. در اين تحقيق با مدل سازي آزمايشگاهي به بررسي عامل تأثيرگذار شكاف و پره به طور هم زمان بر الگوي آبشستگي پرداخته شده است. ميزان كاهش عمق آبشستگي با استفاده از شكاف و پره (با تعداد و ابعاد مختلف) معلوم گرديد كه حالت شاهد (پايه بدون شكاف و بدون پره) بيشترين مقدار آبشستگي را دارا بود كه با احداث شكاف در وسط ارتفاع آبي پايه پل و همچنين تعبيه پره در اطراف پايه پل، بيشترين كاهش عمق آبشستگي مربوط به حالت 5 پره با بعد 9 ميلي متر اتفاق افتاد كه حدود 30 درصد عمق آبشستگي كاهش يافت.