ارزيابي روش‌هاي تجربي برآورد رواناب در حوزه آبخيز تيلوردرشهرستان دهگلان

استفاده بهينه از منابع آب مستلزم شناخت پديده‌هاي هيدرولوژيكي مي‌باشد. رواناب سطحي يكي از مهم ترين و كاربردترين فازهاي چرخه هيدرولوژيكي به شمار مي‌رود كه برآورد رواناب در بهبود تصميمات مديريت منابع آب نقش بسزايي دارد. بدين منظور معادل‌هاي متنوعي براي تعيين رواناب توسط پژوهشگران ارائه شده است. در اين پژوهش حاضر با بهره‌گيري از آمار و اطلاعات هواشناسي در ايستگاه تيلور دهگلان طي سال‌هاي 1375 تا 1388 اقدام به برآورده رواناب شد. پارامترهاي ورودي شامل متوسط دماي هوا، متوسط بارش سالانه، متوسط دبي سالانه بودكه كاربرد آن در معادله تجربي ازجمله دي-سوزا، دپارتمان هندوستان، كوتاين، جاستين، ليسي مورد ارزيابي قرارگرفت و مقايسه نتايج با مقدار رواناب مشاهداتي، با اعمال شاخص‌هاي آماري مجذور ميانگين مربعات خطا (RMSE) و ضريب همبستگي (r) صورت گرفت. نتايج نشان داد رواناب برآورد شده از روش ليسي، كمترين خطا (2/5RMSE=) و بيشترين همبستگي (72/ 0r=) در مقايسه با ساير روش‌ها داشت. پس از روش ليسي روش جاستين و كوتاين در اولويت بعدي قرار دارد. بيشترين خطاي برآورد رواناب نيز به روش دپارتمان هندوستان (64/12=RMSE، 65/0=r) تعلق داشت. درمجموع كاربرد معادلات تجربي در برآورد تبخير منطقه مورد مطالعه قابل توصيه مي‌باشد.