مديريت استعداد و جانشين پروري، با رويكردي بر الزامات سازماني

در طول نيم قرن گذشته سازمان ها دستخوش تغييرات و تحولاتي فراواني بوده است؛ آنچنان كه سازمان هاي امروزي از نظر ساختار مديريتي كمتر شباهتي با سازمان هاي گذشته دارند. يكي از اقداماتي كه در سازمان هاي امروزي به منظور تأمين نيازهاي سازماني و نيروي انساني اجرا مي كنند، برنامه ي مديريت استعداد و جانشين پروري مي باشد. نظام مديريت استعداد به سازمان اجازه مي دهد تا در مواجه با غيبت، ترك خدمت، فوت، بازنشستگي، از كارافتادگي، جابجايي و انتقال افراد، سازمانها افراد آماده خدمت داشته باشند. در واقع اين برنامه ريزي، ابزاري است كه نيازهاي آتي سازمان به كاركنان را برآورده مي نمايد و تعدادي نامزد جانشيني را براي هريك از منصب هاي حساس سازمان در نظر مي گيرد و بر روند ارتقاي كيفيت اين نامزدها، از جنبه شايستگي ها و مهارتها تمركز مي كند و افراد را براي رهبري آماده مي نمايد. راهبرد جانشين پروري، رهبراني را با توانايي انتقال دانش و تسهيم آن در سازمان فراهم مي آورد و احتمال كاستي دانش در اثر بازنشستگي، ارتقا و فرسايش نيروها را جبران مي نمايد. اين مقاله ضمن بررسي تعاريف و مدل هاي مديريت استعداد و جانشين پروري، الزامات سازماني براي برنامه ريزي موفق در اين خصوص را نيز به روش مروري تبيين و در پايان راهكارهايي ارائه نمايد.