قصه گويي تعاملي شيوه اي براي پرورش تفكر فلسفي كودكان پيش دبستاني

هدف پژوهش حاضر تبيين روش قصه گويي تعاملي در پرورش تفكر فلسفي كودكان مي باشد. پيش فرض پژوهش حاضر، ضرورت اصلاح وضعيت آموزش تفكر در كودكان از طريق بهبود توانايي تعقل مي باشد. در شيوه قصه گويي تعاملي، بر خلاف روش سنتي كه ارتباطي يك سويه بين مربي و كودكان وجود دارد و فراگيران صرفا نقش انفعالي دارند، قصه عمدتاً خلاقانه بيان شده و سوالات و چالش ها يي براي كودكان طرح و آنان به تفكر و پاسخگويي ترغيب مي شوند. روش پژوهش حاضر از نوع فراتحليل و استنباط از نتايج تحقيقات موكد بر شيوه داستان گويي تعاملي بوده است. يافته ها بيانگر آن است كه در اين شيوه 1- كودكان سوالاتي مي پرسند كه قبلا پيش بيني نشده و به شكل روئيدني سوالات مطرح شده انگيزه بخش خوبي براي تفكر ساير كودكان مي باشد. 2- به استفاده از اين شيوه، امكان رشد و پرورش قدرت استدلال كودكان به دليل پاسخگويي به سوالات مطرح شده فراهم مي گردد 3- در اثر بحث و گفتگوي كودكان در حين قصه، حس اعتماد به نفس در آنان تقويت مي گردد. 4- افزايش قدرت تحمل ابهام كودكان در فرايند داستان افزايش مي يابد.