آموزش مبتني بر شايستگي در نظام آموزش عالي ايران

در چند دهه ي اخير توجه به سرمايه ي انساني ماهر و متخصص به مثابه يكي از عناصر كليدي توليد و پيشرفت اقتصادي اهميت بسزايي يافته است. توسعه سرمايه ي انساني مستلزم بهبود و سرمايه گذاري در محوري ترين بخش توليد سرمايه ي انساني يعني آموزش عالي است. توسعه ي آموزش عالي در يك كشور ميتواند از طريق پرورش نيروهاي متخصص و كارآمد زمينه ساز پيشرفت كسب و كار و توسعه ي اقتصادي گردد. آموزش عالي در ايران در طول دهه هاي اخير با چالش هاي متفاوتي روبه رو بوده است. منابع انساني از يك طرف شايستگي ها و شرايط لازم براي ورود به بازار كار را آن طور كه بايد و شايد كسب نمي كنند و از طرف ديگر به آموزشهاي مهارت محور يا آموزشهاي مبتني بر شايستگي در نظام آموزش عالي كمتر توجه ميشود. از اين رو بايد در برنامه هاي درسي آموزش عالي رويكردي را براي تدريس- يادگيري انتخاب كرد كه ضمن اثر بخشي برنامه هاي آموزشي بتواند از افزايش هزينه هاي اين برنامه ها نيز جلوگيري به عمل آورد. به نظر مي رسد كه رويكرد مبتني بر شايستگي يكي از موثرترين رويكردها در اين زمينه باشد. بنابراين هدف اصلي اين مقاله بررسي و تحليل آموزش مبتني بر شايستگي در نظام آموزش عالي ايران مي باشد كه با استفاده از روش كتابخانه اي و مطالعه اسناد و مدارك انجام پذيرفته است. نتايج تحقيق بيانگر نقش و اهميت آموزش مبتني بر شايستگي در نظام آموزش عالي است. همچنين در مقايسه با شيوه هاي سنتي، آموزش مبتني بر شايستگي نظام آموزش عالي كشور را به سمت مهارت آموزي، انعطاف پذيري، تمركز بر استانداردها، افزايش مسئوليت پذيري اجتماعي، افزايش انگيزه بين دانشجويان هدايت مي كند.