تأثير معماري محيط بر بهره‌وري و سطح رضايت شغلي كاركنان دانشگاه آزاد اسلامي واحد شيراز

مقدمه: شاغلين در حين كار پيوسته با محيط پيرامون خود تعامل دارند. لذا به نظر مي‌رسد كيفيت محيط كار مي‌تواند بر عملكرد آنان تأثير بگذارد اين مطالعه به‌منظور بررسي رابطه معماري محيط با رضايت شغلي و بهره‌وري در كاركنان دانشكده‌هاي دانشگاه آزاد طراحي گرديد. روش پژوهش: اين مطالعه توصيفي-تحليلي به شكل مقطعي انجام گرفت از ميان جامعه آماري 400 نفر از كاركنان دانشكده‌هاي دانشگاه آزاد اسلامي شيراز 186 نفر به‌عنوان گروه نمونه در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها شامل پرسشنامه اطلاعات جمعيت شناختي، پرسشنامه محيط فيزيكي كار اداري كاركنان، پرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا و پرسشنامه بهره‌وري هرسي -گلداسميت بود. جهت توصيف متغيرها از تحليل توصيفي و. ضريب همبستگي پيرسون جهت سنجش ارتباط بين متغيرهاي كمي و نمره بهره‌وري بكار گرفته شد. در كليه آزمون‌ها سطح معني‌داري 05/0 در نظر گرفته شد يافته‌ها:. نتايج نشان داد شركت‌كنندگان به‌طور متوسط در هرروز كاري 8 ساعت به كار اشتغال داشتند و از سابقه كار حدود 11 سال برخوردار بودند. به‌طور كل شاخص كيفيت معماري محيط (ميانگين ±انحراف معيار 10.20±58.04) با نمره بهره‌وري كل ارتباط معني‌دار مستقيم دارد ( P=0.001 r=0.63). بين شاخص معماري محيط با رضايت شغلي ارتباط معني‌دار مستقيم نشان داد (r=0.57 p=0.02 ). نتيجه‌گيري: شاخص معماري محيط با ابعاد توانايي، درك، حمايت و بازخورد از ابعاد بهره‌وري و تنها با بعد دروني رضايت شغلي مرتبط است.