روز كاري ازدست‌رفته در مصدومين حوادث ترافيكي مراجعه‌كننده به بيمارستان‌هاي تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي مشهد در سال 96

مقدمه: تصادفات جاده‌اي يكي از مهم‌ترين عوامل مرگ‌ومير، ناتواني و صدمه به وسايل در جهان مي‌باشد كه هزينه‌هاي مستقيم و غيرمستقيم اقتصادي و اجتماعي زيادي را نيز به جامعه تحميل مي‌كند، بنابراين اين مطالعه باهدف بررسي روز كاري ازدست‌رفته در مصدومين حوادث ترافيكي مراجعه‌كننده به بيمارستان‌هاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي مشهد در فروردين و ارديبهشت‌ماه سال 1396 انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر به‌صورت توصيفي - مقطعي در سال 1396 بر روي 551 مصدوم حوادث ترافيكي مراجعه‌كننده به بيمارستان‌هاي تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي مشهد كه به‌صورت تصادفي منظم انتخاب‌شده بودند، انجام گرفت. ابزار مطالعه پرسشنامه سلامت و كار بود كه روز كاري ازدست‌رفته ناشي از مشكلات سلامتي را محاسبه كرد. جمع‌آوري داده‌ها به‌صورت تماس تلفني تا سه ماه بعد از تصادف صورت گرفت و روز كاري ازدست‌رفته محاسبه شد. نتايج وارد نرم‌افزار stata شده و با آزمون‌هاي آماري ويل كالسون و من- ويتني و رگرسيون چندكي آناليز شدند. يافته‌ها: در اين مطالعه مردان (75.6%) و مصدوميني با شغل آزاد (30.7%) و در رنج سني زير 25 سال (34.7%) بيشترين فراواني تصادف را نسبت به ساير طبقات داشتند و 54.9% آنان از وسيله نقليه موتوري استفاده مي‌كردند. ميانگين و انحراف معيار روز كاري ازدست‌رفته 47.07± 44.45 بود. بيشترين ميانگين و انحراف معيار روز كاري ازدست‌رفته در آسيب وارده به لگن و ران 52.49 ± 60.22 مشاهده گرديد. بين سن، جنس، نوع شغل و نوع وسيله مصدوم و روز كاري ازدست‌رفته رابطه معني‌دار وجود داشت (0.001=P). نتايج رگرسيون چندكي براي متغير روز كاري ازدست‌رفته در صدك هاي 25، 50 و 75 درصد در متغيرهاي وضعيت سلامتي و نوع شغل معني‌دار بود. نتيجه‌گيري: ميزان روز كاري ازدست‌رفته به دليل حوادث ترافيكي بين گروه‌هاي مختلف سني، جنسي و شغلي متفاوت بود. شناخت ويژگي‌هاي تصادفاتى كه رانندگان آن‌ها مقصر شناخته‌شده‌اند مي‌تواند منجر به شناخت مهم‌ترين عوامل مؤثر شود و سياست‌گذاران را در جهت طراحى مداخلات پيشگيرانه هدايت كند. ارتقاي زيرساخت‌هاي حمل‌ونقلي و همچنين بهبود دسترسي به خدمات بيمارستاني مرتبط در اين بخش مي‌تواند تا حد زيادي اين روز كاري ازدست‌رفته را كاهش دهد.