بررسي تأثير پيريت محتوي بر خودسوزي زغال‎سنگ در معادن زغال‎سنگ زير زميني با استفاده از روش دماي نقطه تقاطعي (CPT)

گرمايش خودبه‎خودي زغال در معادن زغال‎سنگ يكي از مسائل و مشكلات بزرگ براي كشورهاي توليد كننده زغال است. خودسوزي يك فرآيند آرام و كند سوختن بوده كه در آن زغال‎سنگ مي‎تواند با اكسيژن موجود در هوا تركيب شده و منجر به آزاد سازي گرما شود و با استمرار اين عمل نهايتاً زغال‎سنگ آتش مي‎گيرد، از مهم‎ترين نتايج آن مي‎توان به از دست رفتن ميليون‎ها تن زغال‎سنگ، اثرات ناخواسته اقتصادي، اجتماعي و آلودگي‎هاي زيست محيطي اشاره كرد. گرمايش خودبه‎خودي زغال‎سنگ به عوامل مختلفي بستگي دارد، كه از بين اين عوامل پارامترهاي ذاتي به عنوان مهم‎ترين پارامترها نقش پر رنگي در گرمايش خودبه‎خودي زغال‎سنگ دارند. لذا براي بررسي اين پديده، در اين تحقيق ابتدا پديده خودسوزي تعريف و مكانيزم خودسوزي زغال‎سنگ ارائه شده است و در ادامه با استفاده از روش آزمايشگاهي دماي نقطه تقاطعي (CPT) تأثير پارامتر پيريت محتوي زغال‎سنگ كه از پارامتر‎هاي ذاتي زغال‎سنگ مي‎باشد، بر گرمايش خودبه‎خودي زغال‎سنگ در تعدادي از معادن استان كرمان مورد بررسي قرار گرفت.